باروها

برج ها باید از خط باروها بیرون زده باشند تا دشمنی که می خواهد به باروها برسد و آن را فتح کند در جناح باز خویش از برج های سمت راست و چپ خود در معرض آتش گلوله ها قرار گیرد.دقت زیادی باید کرد که  مسیر آسانی برای حمله به باروها وجود نداشته باشد.جاده ها باید در نقاط شیب دار دور بزنند و طوری طراحی شوند نه در خطی مستقیم بلکه از راست به چپ به دروازه ها برسند چرا که در نتیجه این ،سمت راست مهاجمان که با سپرهایشان محافظت نمی شود،به جانب دیوار خواهد بود.شهرها نباید به صورت یک مربع کامل و یا با زوایای بیرون زده طرح شوند،بلکه دایره شکل باشند تا منظره دشمن از نقاط زیادی در دید باشد.دفاع در آنجا که زوایای بیرون زده دارد دشوار است،چرا که زوایا دشمن را محافظت می کند تا اهالی بارو را.

پهنای بارو به نظر باید آنچنان باشد که مردان مسلح بر فراز آن بتوانند بدون برخورد از کنار یکدیگربگذرند.در پهنای بارو باید بست های متوالی نزدیک به هم ساخته شده از چوب زیتون زغال شده کار گذاشته شود،که دو دیوار را مانند میخ به هم وصل کندتا دوام پایداربه آن ببخشد.زیرا ماده ای است که نمی پوسد،نه هوا ونه زمان نمی تواند آن را خراب کند،حتی اگر در خاک دفن شود یا در آب کار گذاشته شود،همواره سالم و کار آمد می ماند.نه فقط باروهای شهر بلکه سازه های فرعی به طور عام و همه دیوارهایی که پهنایی مانند باروهای شهر دارند،اگر به این شیوه بسته شوند زمانی دراز می خواهد تا خراب شوند.

فاصله برج ها نباید بیش از یک کمان انداز باشند تا در صورت یورش به هر یک از آنها،دشمن با کژدمه ها و دیگر ادوات پرتاب تیر از برج ها بر راست و چپ به عقب رانده شود.در مقابل سمت داخلی هر برج،بارو باید با فضایی به عرض برج قطع شده باشد،و فقط یک کف چوبین در عرض داشته باشد اما محکم میخ نشود.اگر دشمن خواست هر قسمت از بارو را در اختیار گیرد،این قسمت توسط مدافعان بریده می شود؛و اگر کار به سرعت انجام گیرد ،دشمن قادر نخواهد بود راهی به دیگر برج ها و بقیه بارو بیابد مگر اینکه آماده باشد تا با سقوط روبه رو شود.

برج ها باید گرد یا چند ضلعی باشند. برج های مربع زودتر با ادوات نظامی خراب می شوند، زیرا دژکوب ها زوایای آنها را خرد می کنند؛اما به برج های گرد نمی توانند آسیبی برسانند، زیرا گرفتار راندن گوه ها به مرکزشان هستند.مجموعه استحکامات با بارو و برج با افزودن خاکریزها امن تر می شود،چرا که نه دژکوب و نه حفر نقب و نه هیچ ابزار مهندسی دیگر نمی تواند به آنها آسیبی برساند.

با وجود این،دفاع با استفاده از خاکریز در همه جا لازم نیست،بلکه فقط آنجا ضروری است که بیرون بارو زمین بلندی باشد که از آن ممکن است در سطحی صاف در مابین،یورش به استحکامات انجام گیرد.در مکان هایی از این نوع ما باید اول نهرهایی بسیار عریض و عمیق حفر کنیم؛بعد پایه های یک بارو را در بستر نهر دفن کنیم و آنها  را آنقدر پهن بسازیم که به آسانی یک خاکریز را تحمل نمایند.

سپس در میان این زیر سازی پایه های دومی بریزیم،داخل اولی و انقدر عمیق تا جای کافی برای دسته های نظامی در صف جنگ که برای دفاع روی خاکریز می روند،باشد. با گذاشتن این 2 پایه با چنین فاصله ای از یکدیگر ،بین آنها دیوارهای متقاطع می سازیم،تا پایه های بیرونی و داخلی را متصل کنند،با نظمی همچون شانه که مانند دندانه های یک اره هستند.با این شکل ساخت،سنگینی عظیم خاک به اجزای کوچک تقسیم خواهد شد،و با تمام وزن خود به توده ای شکننده تکیه ندارد تا سازه های فرعی را بیرون بکشد.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: